رواية وحوش الداخليه (وعد الادهم) الفصل الثامن 8 بقلم زهرة الندى
رواية وحوش الداخليه (وعد الادهم) البارت الثامن
رواية وحوش الداخليه (وعد الادهم) الجزء الثامن
رواية وحوش الداخليه (وعد الادهم) الحلقة الثامنة
.. فى المستشفى ..
قال عبدالرحمن برخامه خلصتى يا فندم ولا لسه سنه عما تخلصى
نظرت له ملك بغيظ وقالت لا يا رخم…خلصت خلاص اسبقنى انت لما اجيب شنطتى
عبدالرحمن بابتسامه تمام يا فندم
ومشى عبدالرحمن مابين ابتسمة ملك بحب و هيا بتعيد اغردها الخاصه فى حقيبتها استعدادن للرحيل إلى الفلا بصحبت مالك قلبها و الحرس الخاص…
اما عند عبدالرحمن ..
كان عبدالرحمن ماشى فى المستشفى وهوا بيتابع مع الحرس فى اللاسلكى بكل شئ وهم بيعملو متابعه شامله للمستشفى كاشئ رودينى تحريس لاي هجوم مش متوقع وهوا بيحضرهم للرحيل الان ف فجأه نده دكتور على عبدالرحمن بسرعه ف نظر له عبدالرحمن بتعجب …
وقال نعم حضرتك…فيه حاجه
الدكتور سمير بابتسامه ايوا يا حضرتك…انااا كنت عاوز اسألك فى حاجه
عبدالرحمن باستغراب ايه هيا
سمير هيااا دكتوره ملك مخطوبه متجوزه مرتبطه بحد يعنى
عبدالرحمن برفع حاجب وحضرتك بتسأل ليه
سمير بابتسامه سمجه بصراحه…عاوز اتجوزها وكنت بسأل يعنى
عبدالرحمن پغضب شديد نعم يا روح امك…عاوز تتجوز مين يا حبيبى
سمير بتعجب فيه ايه…بقولك عاوز اتجوز الدكتوره ملك…احم هيا مخطوبه ولا ايه
عبدالرحمن بمكر ايوا مخطوبه يا دكتر…خلاص
سمير باحباط خلاص…شكرا ليك اوى يا حضرت الظابط
عبدالرحمن بخبث على ايه يا دوك احنا تحت الخدمه دايمآ
وقال عبدالرحمن بغيظ شديد وهوا لنفسه وهوا ينظر ل سمير قال يتجوزها قال…ايه ياربى الشغلانه المهببه دى…بقا انا اروح مهمات كتيره و قلبى ميدقش إلا للبت دى تك قرف فى جمالك و حلوتك و انتى مجننانى بيكى كدا من ساعة ما شفتك
ف جت ملك وقالت انا جهزت…اهلآ وسهلآ يا دكتر سمير
سمير اهلآ بيكى انتى يا دكتوره ملك…هونا بصراحه كنت عاوز افتحك فى موضوع…لاكن كلام حضرت الظابط احبطنى خالص
نظر له عبدالرحمن بغيظ شديد فقالت ملك باستغراب كلام ايه ده بالظبط اللى عاوز تقوله يا دكتور سمير
سمير بابتسامة امل بصراحه هونااا…!!!
عبدالرحمن بمقاطعه انسه ملك…الحراس جاهزين خلاص…يلا بينا بقا عشان منتأخرش
ملك بتعجب منتأخرش على ايه
عبدالرحمن بتفكير ات اتخرررنه على اي حاجه المهم نمشى دلوقتي حالآ
… وشد عبدالرحمن ملك بسرعه ليمشو و ملك مش فاهمه حاجه خالص ف بسرعه مسك سمير اديها فنظر له عبدالرحمن بأعين تطق شړار و هوا يرا يد سمير اللى ماسك ادين معشقته فنظرت ملك بتعجب ليد سمير اللى ماسكه اديها و نظرت له پحده …
فقال سمير بسرعه دكتوره ملك ارجوكى اسمعينى الاول قبل ما تمشى
شدت ملك اديها من سمير وقالت اتفضل يا دكتر سمير…سمعاك عاوز تقول ايه
سمير بتنهيده بصراحه انا معجب بيكى اوى يا دكتوره ملك وكنت عاوز اخش البيت من بابه و أتقدم لحضرتك…بس ملييش نصيب بقا…عشان حضرت الظابط قالى ان حضرت مخطوبه
… نظرت ملك ل عبدالرحمن برفع حاجب فنظر عبدالرحمن للجها الاخره بسرعه وهوا مكشر بغيظ شديد وهوا هاين عليه يمسك فى رقبة سمير لحد ما تطلع ب روحو فى ايده ف كيف يقول لها بأنه معجب بيها كيف …
فتنهدت ملك وقالت بص يا دكتر سمير…انا لا مخطوبه ولا حاجه بس شكل حضرت الظابط فاهم غلط…بس عاوزه افهمك انى اساسآ مش من هنا اصلآ و غير كدا انا مش حاطه فى بالى اي جواز و انا مأدره كويس مشاعر حضرتك…لاكن مينفعش…عن اذنك
ولسه ملك هتمشى راح سمير وقال انا ميهمنيش كل الكلام ده يا دكتوره…انا والله العظيم بحبك و عوزك…!!!!
فجأه وقع سمير على الارض اثر بكس قوى من يد عبدالرحمن فقال عبدالرحمن بغيره
عمياء هيا مش قالت ليك مينفعش ولا انت حابب تقلل من نفسك و خلاص…هاا
حط سمير اديه مكان البوكس پألم وقال وانت مالك انت…هونا كنت بكلمك انت…انا كنت بكلم اللى مشغلاك يا حضرت
كان لسه عبدالرحمن هيهجم على سمير پغضب جحيمى ولاكن فجأه منعته ملك فقالت خلاص بقا يا عبدالرحمن كفايه…بقولك يا دكتور سمير…انا قولتلك مينفعش…خلاص…وياريت تلتزم حدودك بقا و معدش تفتح الموضوع ده خالص
سمير پغضب انتى متكبره على ايه يعنى…انتى شايفه نفسك ايه لترفضينى انا يا بنت ال
نظرت له ملك پصدمه ف ظهرة اوردت عبدالرحمن پغضب جحيمى و فجأه نزل ضړب فى سمير پغضب جحيمى و اتلم كل اللى فى المستشفى على الشجار ف جم الحراس بسرعه و فصلو مابين عبدالرحمن و سمير بالعافيه فتركه عبدالرحمن وهوا بيسب فيه
وراح پغضب شديد شد ملك من اديها لحد العربيه و ملك تنظر له پصدمه شديده من اللى عمله فركبها عبدالرحمن العربيه فى الكرسى الامامى اللى جنب السائق و تولا هوا القياده مابين كان هوا و ملك فقط فى العربيه بعد ما منع السائق من الركوب و تركه يركب مع الحراس مابين كان يوجد ملك و عبدالرحمن لوحديهم فى العربيه …
فقالت ملك پصدمه انت اټجننت ايه اللى انت عملته ده يا مچنون
عبدالرحمن پغضب جحيمى انا مچنون عشان معلم الكلب ده الادب اللى ميعرفوش و قال ايه دكتور و دينى لاشطب اسمه من نقابت الاطبه
ملك بعصبيه انت مفكر نفسك مين…وبعدين دى حاجه تخصنى انا…انت بقا مالك بيها يا بنى ادم انت عبدالرحمن پغضب اشد وهوا بيزيد سرعة العربيه بلا انتباه للسرعه وهوا يقول بغيره عمياء ازاااى يعنى مليش دعوه…ولا سيدك زعلانه انى ضيعت عليكى عريس ميترفضش يااااا دكتوره
ملك بغيظ شديد من طريقة كلامه وانت مالك يا اخى…انت مجرد الظابط اللى بتحرسنى بجد و مش اكتر من كدا…وياريت تحط الكلام ده بس فى بالك و متفكرش ف اي حاجه تانيه…تمام وكملت باستفزاز وبعدين انت ازاى تقوله انى مخطوبه…مش يمكن معجبه بيه انا كمان و كان ممكن اوافق على طلب جوازه منى قبل تدخلك
اصدت ملك تقول تلك الكليمات المريره لتعرف هل سبب ڠضب عبدالرحمن دى غيره ولا ڠضب عادى ولاكن فجأه بدون ما يشعر عبدالرحمن من صډمته و غضبه من الذى قالته ملك فرمل العربيه مره واحده ف اتجهت سيارة الحراسه لجها اخره بسرعه حزرآ للاصدتام العربيتين ببعض بسبب التوقف المفاجأ و بسبب توقف العربيه مره واحده اتخبطت ملك خبطه جامده فى رأسها و اتعورد فنظر عبدالرحمن ل ملك پصدمه…
ملك…ملك انتى كويسه
ملك پألم روح منك لله يا شيخ…راسى اتعود أاااه
فجأه خبط احد الحراس على زجاج العربيه ففتح عبدالرحمن زجاج الشباك فقال الحارس فيه حاجه يا حضرت الظابط
عبدالرحمن لالا بس وقفت العربيه بالغلط…روح انت
اومأ له الحارس فنظر عبدالرحمن ل ملك بتنهيده حزن و لوم لنفسه وراح جاب علبت اسعفات صغيره من طبلوه العربيه و بدء يضهر چرح ملك و ملك تتابعه بنظرات مستفسره مصدر تلك المشاعر و الاهتمام ف هل عبدالرحمن بيحبها ولا هيا بتتوهم لتبرر لنفسها سبب عشقها له فنظر عبدالرحمن لاعين ملك وهيا تنظر له بصمت …
فقال انتى كويسه دلوقتي
ملك بهدوء اممممم…بس انت ليه خاېف عليا اوى كدا يا عبدالرحمن
عبدالرحمن بحيره صدقينى انا نفسى مش عارف انا ليه بعمل كل ده…بس اللى اعرفه وواثق منه ان مشعرى ليكى مش مجرد مشاعر ظابط و
الهدف المطلوب تأمينه يا دكتوره
ورجع عبدالرحمن مره اخره للقياده مابين كانت ملك تتابعه بنظرات مصدومه و سعيده فى أااان واحد و نسمة امل تخلت قلبها ان ممكن يكون عبدالرحمن بيبادلها نفس الشعور …
فى المساء ..
كانت تقف شمس بشرود شديد وهيا مزالت تتخيل كريم وهوا قريب منها ف إلاهى اد ايه هوا وسيم جدآ عن قرب ف ڠصب عنها رسمت شمس ابتسامه هاربه على شفايفها …
ففجأه قالت انچى شمس…شمس انتى يابنتى
فاقت شمس وقالت بخضه هااا فيه ايه…بتزعقى كدا ليه…حد قالك انى طرشه ياختى
انچى بضحك ههههههههه اعمل ايه ما انا بقالى ساعه بنادى عليكى و سيدك مش هنا خالص
شمس بحيره معلش يا قلبى…كنت سرحانه بس شويه
ادهم بتسائل مالك يا شمس…انتى من الصبح و انتى مش تمام…حصل حاجه
شمس بتردد اه…لا…انااا عاوزه اعمل نقل حراسه
نظر لها الكل باستغراب فقال معتز بتعجب وليه عاوزه تعملى نقل حراسه يا شمس…هوااا كريم قالك حاجه اووو عمل حاجه
شمس بسرعه لالالا…هوااا معملش حاجه ولا حاجه ب بس هونا عاوزه اخد اجازه لانى حاسه انى تعبانه شويه و قولت اعمل احسن نقل حراسه حاليآ
نظر لها الكل بتفكير فقترب ادهم منها وقال تعالى يا شمس لما نتكلم على جنب
واخذ ادهم شمس و مشم و الكل يتابعهم بحيره فقال احمد ل انچى فكرك ايه اللى حصل مخلى شمس عاوزه تعمل نقل حراسه من غير اي تبرير مقنع كدا…ما شمس بتتعب كتير بس عمرها ما اثرت فى شغلها او اخدت اجازه
انچى بحيره والله ما اعرف يا احمد…بس اكيد دلوقتى ادهم يعرف فيه ايه بالظبط
حياة پاختناق والله المهمه دى حرفيآ تعبه الكل فى كل حاجه و اهم حاجه تعبانه فيها…هيا مشاعرنا
محمد بقلق مالك يا حياة…هوا اللى اسمه رسلان ده اتعرضلك فى حاجه
حياة هوا يتسجر يعملى حاجه…انا بس اللى بقيت من يوم الحدثه عامله زى الهاشه اللى اي نسمت ريح بطيرها…و المهمه دى تتعب الاعصاب حرفيآ…هوحنا ليه بيحصل فينا كدا…ليه بنتأذى بالشكل ده…ليه كلنا جنب وعد مع اننه عارفين و مدأكدين ان هشام مش عاوز رقبت وعد و بس…والسکينه محطوطه على رقبينا قبل رقبت وعد…وبرغم علمنا بكل ده…لاكن مزلنا وقفين مكنا مستنيين قدرنا بدل ما نأدم احنا خطوه لقدام و نمحى الزفت ده من الوجود
معتز بسخريه بتتكلمى ولا انك عارفه و متأكده اننه عمانا المستحيل ل نحمى نفسينا و وعد منه ب قدر الامكان…لاكن ده عامل زى الذئبق…واي مكان فيه وعد ف هوا كمان فيه…لاكن ليه يوم…ليه يوم
كانو يتحدثون ولم يلحظون مليكه اللى كانت تقف خلف الشجره تتسنط على كل حدثهم وهيا مبرقه پصدمه شديد من كلامهم و حيره ياترا تعرف وعد ب هذا الحديث و تستفسر الاول من محمد عن الكلام ده قبل ما تتهور و تعرف وعد …
.. عند ادهم ..
ادهم بتسائل مالك يا شمس…من امته و انتى بتخبى عننه حاجه
شمس بضيق ومين قالك يا ادهم انى مخبيه عليكم حاجه
ادهم برفع حاجب شمس متنسيش انك مش صديقه فقط و انك زى اختى اللى امى مجبتهاش…وانا حافظك كويس يا شمس…وعارف انتى ليه عوزه تعملى نقل حراسه
شمس بتوتر ه هيكون ل ليه ي يعنى
ادهم بابتسامة زو مغزا مششش ممكن يكون سبب تهربك من حراست كريم…انك مثلآ حبتيه
شمس پصدمه و اختناق ايه…مستحيل الكلام ده يا ادهم…انا منفعش احب…منفعش اتجوز…منفعش اعلق حد بيا…ادهم انا من يون الحدثه وانا مكلفه كل حياتى ل اختى
و بس…اما انا خلاص راحت عليا حته لو زى ما بتقول…واكون بجد بحب كريم
ادهم بدهشى انتى اتجننتى يا شمس…معقوله حتت تشخيص دكتور هيكون بسببه ټدمير حياتك
شمس بسخريه حياتى…حياتى ما خلاص انتهت يا ادهم…بقولك يا ادهم فكك منى دلوقتي…وياسيدى حته لو كان فيه عندى مشاعر اتجاه كريم…ده لو كان بس اطمن ياخويا وكملت پألم و كڈب لتبطل شكوك ادهم اتجهها كريم مش بيحبنى يا ادهم…خلاص
… وتركته شمس و مشت و ركبت عربيتها و رحلت من الفلا بدموع ف جرت انچى خلف عربيت شمس وهيا بتنده ليها پصدمه…
شمس…يا شمس…شمس
تقدم ادهم منها وقال سبيها يا انچى…شمس محتاجه تقعت لوحدها شويه
انچى پخوف على شقيقتها مالها شمس يا ادهم
ادهم بتنهيده معرفش يا انچى…بس اللى اعرفك دلوقتي ان شمس محتاجه تكون لوحدها شويه…ده الاحسن ليها دلوقتي
تنهدت انچى بتفكير شديد فى حال اختها مابين كان كريم يقف فى شرفة غرفته يتابع كل ذلك بقلق شديد وهوا بيفكر فى حال شمس و لماذا مشت هكذا وهوا ينظر للفراغ بحيره شديد وهوا مش فاهم مشاعره لحد الان ل تلك الشمس ..
اما عند معتز ..
كان معتز يقف مع الرفاق ليتفاجأ ب ساره خارجه من الفلا وهيا تردتى چيب قصير جدآ باللون الاسود الجلد و بوط عالى و بلوزه جلد من نفس اللون يادوب تصل ل منتصف بطنها و ميك اب اوڤر و حاطه برسنج قى فمها و انفها و حاجبها و سرتها وكانت ذاهبه فى اتجاه عربيتها وجت تفتح باب العربيه لقت من يمسك مقبض العربيه مكنها وكان معتز…
وقال هوا حضرتك ريحه فين دلوقتي بالمنظر ده
ساره بملل وانت مالك
معتز ببرود مالى و نص و اظن انى اكون حارسك الشخصى يا انسه ساره…ومن حقى اعرف سبب خروجك و دخولك
ساره بغيظ ليه فى سجن
معتز باستفزاز مين قال ان حضرتك فى سجن…لاكن محدش عرفك ان الساعه دلوقتي 12 بليل يا انسه…وميصحش تخرجى فى التوقيت ده لوحدك باللبس ده
ساره بضيق والله ميخصكش اصلإ لدخل نفسك ووسع من قدامى
معتز بأمر مش موسع و مش خارجه دلوقتي يا انسه…خلاص
ساره بعصبيه ومين قال كدا بقا
معتز بصرامه اخافتها انا اللى قولت كدا…وياريت تتفضلى حضرتك باللبس ده لان الحرس وقفين و اظن ميرضكيش يقفو يتفرجو على جسمك المكشوف ده
ساره بتحدى تصدق بقا…انى خارجه و باللبسده بقا و انت ملكش كلمه عليا يا معتز…واذا مش عاجب سموك انى اخرج كدا…ف اتفضل معايا عادى جدآ…بس من غير الحرس
معتز بتفكير اوكيه…اتفضلى حضرتك…بس فى عربيتى انا
نفخت ساره بغيظ و ذهبت من غير كلام نحو عربيته وجت تركب فى الكرسى الخلفى وقف معتز اممها فاصل مابنها و مابين باب العربيه …
وقال والله انا قولتلك عربيتى…مش عربيت حضرتك مش تاكسى العاصمه ولا عربية سموك
ابتسمة ساره رغم عنها و اقتربت من الباب الخلفى و نظرت له بغرورو وقالت طب افتحلى الباب
نظر لها معتز بملل من غررها و راح فتح لها الباب فركبت ساره وهيا مبتسمه بتلزز بتعصبها له دائمآ و اغلق معتز الباب و ركب مكان السائق و تحرك بالعربيه بعد ما نبه الحرس بعدم التحرك خلفه …
فقالت حياة ل انچى اللى كانو متبعين كل ذلك بتسائل فكرك يكون معتز حب ساره
انچى بابتسامه ياااريت…بس انتى عارفه الاستاذ معتز بقا…مش مافهوم…لاكن انا نفسى اعرف…يعنى طلمه الاستااااذ يوسف بيكون اخوها التوأم…ليه سايبها ماشيه كدا باللبس ده
حياة برفع حاجب يابنتى انتى هبله…متنسيش
انهم من تركيه…وتركيه اللبس ده فيها عادى…ولاااا انتى عوزه تفتحى اي حوار فيه الاستاذ چو
انچى بغيظ مين ده…ده حته انسان رافع منخيرو فى السما و عاملي فيها سى عاصى الحلانى ولا ظافر عابدين ياختى وكل يوم معاه واحده شكل…بلا قلت ادب
حياة برفع حاجب اممممم انا حاسه كدا ان الاخت مثلآ مثلآ يعنى تكون مثلآ غيرانه ولا حاجه
انچى پتألم غيرانه…غيرانه يعنى بحبه يا حياة و اخوكى كرهنى شئ اسمه الحب ف احسن معديش تذكرى اسم الحب ده قدامى…لانى مكسبتش منه غير ۏجع القلب و كسرته
… وتركتها انچى و مشت مالين كانت تنظر لها حياة بحزن شديد وكليمات انچى تتردد فى اذنها كأنها تحكى عنها هيا مش عن نفسها …
.. اما عند شمس..
… فكانت شمس تجلس على جالسه امام البحر و دمعها مغرقه وجهها بكل ألم يملأ قلبها وهيا تتذكر كل الذى حدث لها بعد الحاډث …
Fℓαsн Вαcĸ
… كانت شمس نائمه على فراش المستشفى وهيا متكبسه من كل مكان و متبهدله خالص فدخل الدكتور …
وقال هااا ايه اخبارك انهارده يا انسه شمس
شمس بتعب زى كل يوم…بس قولى يا دكتور…انا ليه حاسه بۏجع جامد فى بطنى…انا عارفه ان مافيش فرق لان مافيش مكان فى جسمى مش بيوجعنى…بس عاوزه اعرف ليه الۏجع الجامد ده فى بطنى بالظبط
الدكتور بتنهيده بصى يا انسه شمس…الحاډثه كانت صعبه جدآ عليكى و بسبب الحدثه اتعرضى ل ألا حاده دخلت بطنك و بسببها اتأذا الرحم بتاك وااا محتمل انك…انك
شمس بقلق أأنى ايه يا دكتر
الدكتور بتنهيده انك فى المستقبل صعب تكونى ام
شمس بزهول ايه
Вαcĸ
مسحت شمس دمعها پألم وقالت مكتوب عليا اعيش عمرى كلو محرومه من الاطفال و عمرى ما هكون ام…طب ازاى هاحب ولو حبيت و اللى حبيتو عرف انى مش بخلف…ياترا هيستحملنا ولااااا هيسبنى ولاااا هياخدنى شفقه…هههههههه يارب ساعدنى و امحى حب كريم من قلبى…انا مش عوزه ادوء طعم الفراق تانى…كفايه اللى راحو يارب كفايه اللى راحو يارب
فجأه لقت شمس اللى حط ايده على كتفها فدارت شمس بوجهها للخلف بخضه لتتفاجأ ب كريم اممها فقالت پصدمه كريم
كريم بتنهيده اه كريم…ممكن اقعت معاكى فى القعته الرومنسيه دى يا حضرت الرائده
شمس بتنهيده طبعآ يا استاذ كريم…اتفضل
… قعت كريم جانبها و راح مد اديه لها بمنديل ورقى ف اخذت شمس منه المنديل و مسحت دمعها بيه و عطتهولو تانى فابتسم كريم وهوا ينظر للمنديل و راح حطه فى جيبه فنظرت له شمس بتعجب و نظرت للبحر من تانى …
فقال كريم ممكن اسألك مالك
شمس بملل لأ
كريم برفع حاجب اووووكيه…طيب تشربى حاجه
شمس بملل لأ
كريم بغيظ تحبى امشى
شمس بضحك لأ برضو
… ضحك كريم عليها بشده و رأه كريم راجل يقف بعربية همص شام فقام كريم و جاب منه كوبيتين همص شام و رجع من تانى ل شمس و مد لها ايده بالكوب لشمس بابتسامه …
وقال تاخدى كبايد همص شام حر ڼار
ابتسمة له شمس بتعجب وقالت لحقة تعرف يا ابن الخوجات همص الشام…ههههههه حقه عجيبه
كريم برفع حاجب جرا ايه يابنتى…انتى مره تقولى عليا نسونجى و مره ابن الخوجات و اللى بعده ايه
شمس وهيا بتاكل فى الهمص سبها للزمن…وساعتها هتعرف لقبك الجديد متخفش يا اخ
كريم بضحك اخ…طب كلى يا اخت هههههههه
… ضحكت شمس على ضحكه وهم يأكلون فى الهمص و عملين ينظرو لبعض بابتسامه خفيفه
واعين تمتلأ بالعشق الصادق لبعض …
… ولم يلحظون تلك الاعين الشيطانيه الذى تتابعهم من وقت ما كانت شمس جالسه لوحدها وكان صاحب تلك الاعين هوا سليم اللى كانت اعينه تطق شړار يكاد ېحرق المكان باكمله …
وقال هه العشق بيطق من عنيكم انتم الاتنين يا عصافير الحب…ولا وطلع ليكى قلب و بتحبى كمان يا شوشو…ودينى لاخد روحك دى يا شمس…و ازلك قبل ما تموتى…بس طلمه قلبك دق يا روحى…ف مش هزلك لوحدك…وهفرجك على حبيب القلب و هوا بيودع كمان عشان تتقبلو فى الجنه يا عصافير الحب…يومك جاي يا شمس…وساعتها صدقينى مش خارجه من تحت ايدى…إلا و انتى مېته…بس قبل ماموتك…هاخد منك كل اللى انا عاوزه الاول و بعدين ابعدك ل ربك ههههههه…ثوفا نلتقى قريبآ ايتها الشمس
… وضحك سليم بسخريه و دور العربيه و رحل والشړ يملأ اعينه و مشهد كريم و شمس لا بغيب من امام اعينه …
.. بعد وقت فى النى قيلب ..
كانت ساره سانده على البار وهيا سكرانه بشده و معتز يقف جانبها بغيظ شديد من عند تلك الفتاه فقال انسه ساره…انتى كويسه
ساره بسكر اه…لا…لالا اه…يوووه لا…اناااا عاوزه انااام
معتز بتنهيده طب قومى معايا لما اروحك
ساره بسكر تعلقت فى رقبت معتز فجأه وقالت طيب شلنى
معتز پصدمه ايه…اشيلك
ساره بسكر ايوا شلنى…لاااا العضلات الحلوه دى نفخ يا حضرت الظابط هههههههههه
… ضحك معتز بتحدى و فجأه شال ساره مابين يديه مره واحده وضمھا إلى صدره ف حوضت ساره رقبت معتز بنعاس بأمان فنظر لها معتز بابتسامه و عشق و ذهب بها نحو السياره و ركبها فى الكرسى الامامى و ظبط حزام الامان و ركب مكان السائق و رجع إلى الفلا و ساره فى سابع نومه بسبب اللى شربته …
.. بعد وقت ..
… توقفت سيارة معتز امام الفلا فنظر معتز ل ساره النائمه و رفع يديه وهوا يتحسس وجهها بنظرات عشق ففجأه اقترب معتز منها و اعينه مركزه على شفايفها ولاكن فجأه فتحت ساره اعينها بنوم …
وقالت احناااا وصلنا
معتز بابتسامه امممم وصلنا
ساره بسكر اووووكيه
… وخرجت ساره من العربيه ف جه معتز يساعدها ولاكن منعته ساره بعند ولاكن كانت هتقع فراح معتزل شايلها بتنهيده من تلك العنيده و طلع بيها ل غرفتها و نيمها على فرشها و راح خلع لها حزئها و حكم عليها الغطاء و فضل ثوانى يتأملها ثم تنهد و لسه هيبعد عنها…
ولاكن فجأه ققالت ساره انت كنت هتبسنى
معتز بتفاجأ من سألها ايه
جلست ساره نص جلسه وقالت انت كنت هتبسنى فى العربيه…انا شفتك و انت مقرب منى على فكره
معتز بحرج و ارتباك اناااا انااا م….!!!
ساره بسكر موافقه
معتز بتعجب موافقه على ايه
ساره بسكر موافقه تبوسنى…لو عاوز
معتز پحده واااا انتى كل اللى بيحرسوكى متعوده يبسوكى وقت ما بتكونى سكرانه ولا ايه
ساره بصدق تؤ…محدش يتسجر يقرب منى اصلآ…لاكن انت يا معتز وضع اخر…هههههههه انا باين كدا شكلى حبيتك
معتز بدهشى جلس على ضرف الفراش اممها وقال ايه…قولتى ايه
شدته ساره من الكرفده ليقترب منها شويه وهيا تقول بسكر بقولك شكلى حبيتك…اه والله مش بكذب هههههههه
معتز وهوا بيستغل عدم وعيها لتصريح بمشاعره تعرفى ان انا كمان شكلى حبيتك…بس انا معدش بوثق فى البنات…تعرفى انا زمان حبيت واحده و خانتنى و راحت اتجوزت غيرى وولا كأنى كنت موجود فى حياتها…عشان كدا انا خاېف انى احبك اكتر يا ساره لتوجعينى
انتى كمان
ساره بدموع تنزل بعدم وعى انا كمان خاېفه احبك يا معتز…أأنت شايفنى مغروره اه لاكن متعرفش انى انى….!!!
… وفجأه نامت ساره من كتر الشرب ف باس معتز رأسها بعشق و مدتها على الفراش و طبع قبله اخره على جبهدها و حكم عليها الغطاء و تركها و غادر الغرفه ب قلب يتألم بشده عندما ذكر ماضيه مجددآ الذى حاول مرارآ و تكرانآ نسيانه ولاكن ليس بيده …
… ومر اسبوع عن جميع ابطلنل و سافر الجميع للصعيد لعائلة چيهان لظيارتهم ولاكن كان فيه شئ غريب عند وعد فكانت مش طيقه اي حد حرفيآ من عائلة والدتها لشئ نعرفه بعدين …
… اما الشباب فكانو واقفين يتحدثون مع بعض كلعاده ففجأه توقفت سياره اممهم فنظر الكل للسياره بتعجب ليتفاجأ الجميع بخروج هشام من العربيه بابتسمته المستفزه ففجأه بدأت حياة ترتعش بشده و من شدت خفها ..وهيا تنظر لذلك الانسان الذى دمر لها عائلتها بكل سهواه و بشاعه مابين كان ينظر الكل له پغضب جحيمى …
فقال هشام بخبث هه مسأكم سعيد يا حلوين
… فى التوقيت ده كانت وعد و الاشقاء مشيين فى اتجاه العربيات لسبب ضيق الشارع فكانت السيرات تقف بعيد عن المنزل …
فقال ساره بتسائل مالك يا وعد…ليه خلتينا نمشى فجأه كدا…وليه بتجرى كدا
وعد پخوف شديد فيه رساله جتلى…بأننه نجتمع و نروح فورآ نحيد العربيات…انا مش عارفه مين اللى باعدلى الرساله دى بس حاسه ب ان في….
… وفجأه صمتت وعد بزهول وهيا طرا هشام يقف اما الشباب ف اصبح الكل موجود حرفيآ و كل واحد ينظر پصدمه للتانى ففهم ادهم ما ينوى له هشام من كشف اورقهم امام وعد ليجعلها تعلم ب كل اللى صبهم بسببها…
فقال هشام باستمتاع ايدا…دى الحبايب كلها اتجمعت ههههههههه…هلو يا جماعه…وعدى تصدقى وحشتينى
كريم پغضب انت ايه اللى جابك هنا يا هشام و عاوز ايه بالظبط
هشام باستفزاز مالك يا كيمو…بقا دى كلمة اهلآ بعد كل الغيبه دى…وانا اللى جيت اعرف بعض الناس عن حقائق بعض الناس هههههههههه…تصدقو لايين على بعض هههههه
ادهم بصرامه عاوز ايه يا هشام
هشام ولا اي حاجه يا ادهوم ههههه ثم نظر ل حياة اللى كانت ماسكه فى محمد جامد حياة…مالك خاېفه كدا يا روحى…انا مش بعبع…انا برضو كنت الذى مضا هههههههه
محمد پغضب جحيمى قسمآ بالله اذا ما خليتك فى حالك يا ابن ال وملكش دعوه باختى لهشرب من دمك و ارجع حق اختى و امى بايدى حالآ منك يا وااااطى
هشام واطى…اخس عليك يا محمد
… وفجأه صفر هشام كاشاره و فجأه جم بادى جارد كتير و حطو اسلحتهم على رأس كل الشباب اللى اخذو منهم اسلحتهم الخاصه بالعافيه و رموها على الارض امام هشام اللى كان ينظر ل وعد بنظرات خبيثه ووعد تنظر له بوجه لا يوجد فيه اي مشاعر و الدموع محپوسه فى اعينها …
فقال ادهم پغضب جحيمى متبصلهاش كدا يا ابن ال
… فجأه شد اببادى جارد زنات السلاح وهوا حاطه على رأس ادهم اللى نظر له ببرود ف نظرت وعد ل ادهم بړعب شديد ف سلك هشام ودانه بطريقه مسيئه وهوا ينظر للكل ببرود و لسوء الحظ كان المنتقه اللى يقفون فيها منطقه منقطعه و حته الحرس ف كان البودى جارد مسيطر على الجميع و ادهم و الاصدقاء يقفون فى جانب و وعد و الاشقاء يقفو فى جانب و هسام يقف
فى النص و ينظر للجميع بتشفى …
فقال ههههههههههه…متخفش يا حنين…النظرات مش بټموت…بس السلاح بېموت…ف خد بالك بقا يا عم الۏحش…عشان متزعلش من النتيجه
وعد بصوت مبحوح عاوز ايه يا هشام…وانت تعرف ادهم و الكل منين…ومالك ب حياة
… اقترب هشام من وعد بخطوات بطيئه ف خاڤت وعد و رجعت كام خطوه للخلف ف حاول ادهم و كريم يبعدو البودى جارد عنهم ولاكن كل ما كانو يتحركون كان بيترفع عليهم سلاح اخر بتنبيه عدم التقدم…
فقال كريم پغضب و خوف على شقيقتو ابعد عن وعد يا هشام…اقسم بالله لو….!!!
قاطعه وعد بصوت مبحوح متخفش يا كريم هشام غدار…يوم ما بيهجم…بيهجم من الضهر مش من الوش زى الرجاله
فجأه مسك هشام وعد من شعرها جامد امام الجميع فصړخ فيه ادهم پغضب جحيمى سبها يا ابن ال…بدل ما والله اشرب من دمك
… تجاهلو هشام ڠضب ادهم وابتسم بشړ وهوا ينظر ل ڠضب الجميع فزاد اكتر من شد شعر وعد جامد بتلذذ بألمها و ڠضب الجميع و صيحههم عليه …
فنظر هشام لاعين وعد بمكر وقال عيبك يا وعدى انك حفظانى زياده عن اللزوم…بس خلاص مافيش مشكله ههههههههه وانتى عندك حق انا المراتى مش جي ليكى انا جاي انبهكم تنبيه صغيوووور جدآ
… وترك هشام شعر وعد وزقها بعيد عنه ف كانت وعد هتقع ولاكن لحقتها ملك و ساره بسرعه قبل ما تقع …
فقال هشام بتنبيه للجميع طيب بصو بقا ياااا حلوين…انا جيت احزركم كلكم من اللى جي…هه انا طول الوقت متابعكم و انت بتأمنو و تبعدو و تحرسو باستمتاع و انتم متعرفوش انى لو عاوز اجيب حد فيكم…بحركه من صباعى هيكون عندى ونظر لوعد بشړ وكمل ولو عاوز اقبض روح حد…مش محتاج حراسه و هيلمان و الكلام ده عشان احقق اللى انا عوزه…واللى هحققه ڠصب عن الكل…حته لو اخد روح كل اللى حوليكى دول واحد واحد ب اللى قى تركيه كمان…وعاوز اعرفك ياااا ملكت الرك ان اللى فات ده كنت بهوش…لاكن اللى جي التقيل يا حلوين
ونظر ل ادهم و الاصدقاء واحد واحد وزى منا قدرت زمان اوقفكم و انهيكم واحد واحد
… ونهى كلامه بانظر ل حياة اللى فرد محمد عضلاته لتختفى حياة خلف ضهره فابتسم هشام بسخريه …
وكمل حديث وهوا ينظر للاشقاء وانا مش بخاف ل من ظابط ولا من شوية حراسه تافهين ههه…ولااااا ايه يا وعد…طلمه حفظانى يبقا اكيد متأكده من كلامى زى ما انتى متأكده ان ههههههههه ان سبب كلام الاصدقاء و حبيب القلب ليكى زمان مكنش من فضا ولا حاجه…ولاكن كنت انا السبب يا حبى انا ههههههه
وعد پصدمه ال السبب…ااازاى
هشام بضحكه ساخره نونونو يا وعدى…انا مش فاضى للكلام الاهبل ده…ابقيييي خلى الحلوين بقا يعرفوكى على روقاااان هههههههههه
ثم نظر هشام ل حياة اللى مستخبيه خلف محمد الذى ينظر له بنيران تتشعلل فى اعينها له ف تقدم هشام منهم و رسلان و مليكه و الكل ينظر له بقلق ف شاور هشام للبودى جارد اللى بعده محمد عن حياة ف خاف محمد بشده على اخته ف حاول يضرب البودى جارد فراح بسرعه واحد منهم ضړب محمد بضرف السلاح على رأسه ف حط محمد ايده على رأسه پتألم ف سيطرو عليه بعض البودى جارد و بعدوه عن حياة و الكل يتابعهم پغضب شديد و الڠضب الاكبر على رسلان اللى مړعوپ على حياة و محمد اللى مقيد من جميع الجهاد و
هوا بيحال يبعد اخته عن ذلك الشيطان و مليكه اللى كانت تنظر ل محمد پخوف شديد عليه ف تبقا هشام بمواجهت حياة الذى ټموت فى رعبها وهيا تنظر له بارتعاش شديد فى جسدها فتقدم منها هشام خطوه فرجعت حياة للخلف خطوه و رفعت يدها المرتعشه فى وجهو …
وقالت أأقسم بربى اذا قربت منى خطوه زياده ل هتشوف وش مش هيعجبك يا هشام…وهرد الاديم و الجديد منك
هشام بضحك ساخر ههههههههههه…ولا و قططى الشرسه طلعلها انياب و بقت تخربش ههههههه…تعرفى يا حياتى انا مش هعملك حاجه…مش عشان خاېف من الكلمتين الهبلين اللى قولتيهم دلوقتي…لاكن عشان لسه متذكر اليومين الحلوين اللى كانو مابنا يا قلبى
وبعد هشام عن حياة وهوا يتجه لعربيته وقال انا انزرت…وقد انزر من انزر…جد باي يا حلوين
ولسه هيركب هشام العربيه ولاكن تذكر شئ وقال اه نسيت…افففف انت كدا يا هشام دايمآ نساي…انا نسيت اقولكم انا ليه معملتش ليكم حاجه الايام اللي فاتت دى…ده عشان كنت قاعة بمخمخ ليكم فى كام هجوم بس ايه…معلم و هيعجبكم اوى…فانتظرونى
… وتركهم هشام و ركب عربيته و مشى مابين تركو البودى جارد الشباب و رحلو هم كمان من المكان فجره كريم على شقيقته پخوف و ادهم يتابعهم بقلق شديد عليها…
فقال كريم پخوف وعد انتى كويسه
… بعدت وعد بصمت عن كريم وسندت بيديها على العربيه و الكل يتابعها پألم شديد فكانت وعد مغمضه اعينها وهيا عطيا للكل ضهرها و فجأه فتحت اعينها اللى كانت حمره مثل الډم …
وقالت بصوت مبحوح وووووو..
يتبع…
لقراءة الفصل التالي : اضغط هنا
لقراءة الرواية كاملة اضغط على : (رواية وحوش الداخليه (وعد الادهم))
ياريت تكمله الروايه كامله
بليز تكلمه الروايه
تم تم
تم
الروايه تحفه بجد