رواية قارئه الكف الفصل الحادي عشر 11 بقلم ياسر عودة

رواية قارئه الكف الجزء الحادي عشر

رواية قارئه الكف البارت الحادي عشر

رواية قارئه الكف الحلقة الحادية عشر

حسين حضر الفلوس وراح تانى يوم يقابل الست جواهر في بيتها زى ما اتفق معاها ، ولما وصل للبيت دخل بس لما دخل للاوضه اللى موجود فيها جواهر ملقاش جواهر جوه الاوضه ، طبعا انخض حسين سعتها ، خاف يكون حصلها حاجه قبل ما يعرف منها كل اللى عاوز يعرفه ، وسعتها فضل ينادى عليها باعلى صوته اكتر من مره ، وبعد كام مره سمع صوت بيرد عليه وبيقوله : انا اهوه يا استاذ حسين جيالك .
حسين مشى لمكان الصوت ، وسعتها لقى الست جواهر خرجه من الحمام وشكلها متغير شويه ، زى ما تقولوا استحمت ونضفت وزى ما تكون صحتها رجعتلها تانى .
جواهر : جيالك اهوه انا قولت استحمى علشان لما امسك في ايدى الفلوس اكون نضيفه ، مهى الفلوس بتشد الحيل وتسند الضهر يا استاذ حسين ولا ايه ؟
حسين : مش الفلوس اللى بتريح البال يا ست جواهر ، ولا الفلوس هى اللى بتخليكى تنامى الليل مطمأنه .
جواهر : الكلام ده بيقولوه في الافلام والمسلسلات ، بس الحقيقه انت متقرصتش من الجوع والبرد في عز الشتا ، مش بقولك الكلام سهل .
حسين : يمكن كلامك يكون في شيء من الصح ، بس بردوا في حاجات تانيه الفلوس متقدرش عليها ، الفلوس متشتريش راحه البال ، ولا هترجع الضنا اللى مات ولا الضنا اللى بعد ، ولا هتخلى مراتى تسامحنى على موت اولادى ، الفلوس متقدرش تعمل كل ده .
جواهر : لا انا عوزه فلوس ومش مهم اى حاجه تانى .
حسين : فلوسك جهزه يا ست جواهر اتفضلى .
مد حسين بايده بالفلوس ، ومدت جواهر بايديها تحسس لغايه لما مسكت الفلوس وحطتها على وشها وكانت بتشمها وقالت : اصل انا مش بشوف زى الاول بس عمرى ما انسى ريحه الفلوس .
حسين : تمام فلوسك معاكى انا عاوز اعرف كل حاجه .
جواهر : وانا تحت امرك اسأل وانا اجاوب .
حسين : احكيلى كل حاجه تعرفيها عنك انتى وغيوم عن شغلكم كل حاجه تعرفيها .
جواهر : نبداء بالشغل بتاعنا ، انا خلاص مبقتش انفع في الشغل ، وانا مش زى غيوم ، انا مقدرش اقراء الكف وانا مابشوفش .
حسين : ليه متقدريش ؟
جواهر : قرايه الكف دى علم كبير ، الموضوع مش سهل .
حسين : هى غيوم كانت فعلا بتقدر تعرف مستقبل الناس واللى هيحصلهم .
ابتسمت جواهر وقالت : هو في حد يقدر يعرف الغيب ، مهى لو غيوم بتقدر تعرف الغيب والمستقبل كانت عرفت انها هتتقتل ولا ايه يا استاذ ؟
حسين : يعنى غيوم كانت نصابه ؟
جواهر : مش بتتقال كده ، ممكن نقول ان الموضوع مش كله نصب .
حسين : انا مش فاهم ؟
جواهر : في نوعين من اللى بيقروا الكف ، النوع الاول زيى انا ، انا مبعرفش حاجه عن الناس ، كل الحكايه انى بقول كلام عايم تقدر انت تفسره بالطريقه اللى تعجبك .
حسين : مش فاهم ازاى يعنى .
جواهر : بص يا سيدى ، لو بقراء لوحده الكف ، وشكلها بنت بنوت مثلا ، وطبعا بيبان من شكلها ومش لابسه دبله ودهب في ايديها وسنها في وقت الجواز ، سعتها بقولها الفرحه جايه ومقربه ، هى ممكن تفتكر انى بكلمها انها هتتجوز قريب ، طيب ولو طلعت لسه متجوزه هتفتكر انى بتكلم على الخلفه مثلا وانها هتخلف قريب ، او مستنيه وظيفه وهتجلها قريب .
حسين : يعنى كل واحد بيفسر كلامك حسب الحاجه اللى شاغله دماغه وعوزها .
اذكر الله وصلى على الحبيب .
جواهر : بالظبط ، وممكن اقولها مثلا في عقربه قريبه منك حظرى منها ، هى تفسر العقربه دى اما حمتها او اخت جوزها او زميلتها في الشغل او وحده صحبتها ، انا بقول كلام في العام وهى اللى بتفسرها زى ما تحب .
حسين : كلكم كده ؟
جواهر : لا طبعا في نوع تانى من اللى بيقروا الكف ، زى غيوم .
حسين : فهمينى تقصدى ايه ؟
جواهر : انا كنت بعتمد على نصحتى وبس ، اما غيوم مكنتش بس نصحه ، كانت ذكيه اوى واللى زيها ديما بيختروها .
حسين : مين اللى بيخترها .
جواهر : وطت صوتها وقالت الاسياد .
حسين : تقصدى العفريت او الجن يعنى ؟
جواهر : احنا بنقول عليهم اسياد .
حسين : والاسياد دوول هما اللى بيقوللها مستقبل الناس ؟
جواهر : محنا قولنا يا سي الاستاذ ان المستقبل والغيب محدش يعرفه لا من البشر ولا حتى من الاسياد ، ميطلعش على الغيب والمستقبل غير ربنا .
حسين : غريبه ان وحده زيك بتقول كده .
جواهر : غريبه ليه ، بالعكس اللى زي انا عارف ومتاكد ان الغيب بتاع ربنا .
حسين : وليه بتشتغلوا شغلانتكم دى مدام انتم مؤمنين اوى كده .
جواهر : اكل عشنا يا استاذ ، ده قدرنا اننا نتولد نلاقى اهلينا واجددنا شغالين الشغلانه دى .
حسين : ماشى كملى كلامك .
جواهر : الاسياد هى اللى بتقول للى زى غيوم حاجات عن ماضى الشخص اللى بتقراله المستقبل ، وهى بشطرتها بتشكله المستقبل اللى هى عوزاه ، وعلشان هى قالت جزء من الحقيقه عن الماضى سعتها الشخص ده بيصدق وبيقتنع بكل اللى غيوم بتقوله ، واى حاجه بتحصله بعد كده بيربطها بكلام غيوم .
حسين كان بيفكر في كلام جواهر وبيربط الكلام ده بالاحداث اللى حصلتله .
حسين : انتى قولتى ان غيوم قالت لحد انه هيقتل اولاده وقتلهم فعلا .
جواهر : ودى كانت نهايتها ، ياما قولتلها بلاش الاسلوب ده ، بس مكنتش بتسمع كلامى ، اللى تضايق منه تقوله على انه هيعمل مصيبه كبيره اوى .
حسين : ولو المصيبه محصلتش مهى سعتها هتطلع كدابه .
جواهر وهى مبتسمه : تفتكر يا استاذ لو جواهر قالت لواحد على مصيبه هتحصله وبعد كام سنه محصلتش هيرجع يدور عليها علشان يقولها انها كدابه او نصابه .
حسين : عندك حق .
جواهر : الراجل اللى غيوم قلتله انه هيقتل اولاده زى ما يكون اتجنن ، لما قتل غيوم ورحت النيابه سمعت هناك كلام عجيب اوى حصله قبل ما يقتل ولاده وبعديها يقتل غيوم .
حسين : سمعتى ايه ؟
جواهر : سمعت انه كان بيقول انه بيشوف حاجات واحلام غريبه وان غيوم كانت بتجيله في الحلم .
سعتها حسين اتصدم من كلمها لان نفس الحكايه بتحصله .
كملت جواهر كلامها وقالت : صحيح نسيت اقولك ، الراجل كمان قال انه كان بيشوف غيوم قدامه قبل ما يموت عياله ، كان بيشفها وهو صاحى ومفتح عيونه .
في الوقت ده جواهر فضلت تكح كتير اوى ، وقالت لحسين صدرى طابق عليا .
حسين : ثوانى هجبلك شويه مايه .
قام حسين بسرعه يدور على مايه في البيت بس معجبهوش منظر الكوبايه وازازه المايه ، سعتها خرج بسرعه وجاب من عربيته مايه ورجع بيها للست جواهر ولما دخل عليها لقاها نيمه على ضهرها وعنيها مفتحين وماتت .