رواية عاشق مرام الفصل الرابع 4 بقلم آلاء حجاج

رواية عاشق مرام الجزء الرابع

رواية عاشق مرام البارت الرابع

رواية عاشق مرام الحلقة الرابعة

مريم بعياط : مرام كانت نازله تجيب حاجه وومش عارفه اي اللى حصل وباباها بيضربها ومحدش عارف يبعدوا عنها
قفل محمد معاها وشاب كل حاجه وراحه بغضب وخوف
عند مرام
مرام : اااه كفايه يبابا
ابوها : اسكتى يبنت الكلب وكمل ضرب فيها
* هو كان قافل الباب عليهم ومحدش عارف يدخل *
مرام من كتر الضرب اغمى عليها
وفجأة الباب انكسر
محمد جرى عليها
محمد : مرام مرام فوقى يا حبيبتي
وشالها وهوا خارج وقال لو حصلها حاجه هوريك من هوا محمد المنوفى
ذهب إلى المستشفى وأخذوا منه مرام
بعد مده الدكتوره خرجت محمد جرى عليها
الدكتوره بغضب : مين اللي ضربها بالشكل ده احنا لازم نبلغ البوليس
محمد : تب تب هيا كويسه صح
الدكتوره : لسه حالتها مش مستقره احنا حطينها تحت الملاحظه
محمد بحزن : هوا انا أقدر ادخلها
الدكتوره : مينفعش دلوقتى لما تفوق
محمد : تب هيا هتفوق امتا
الدكتوره : لو عدت 24ساعه من غير ضرر أو مضاعفات هتفوق وتبقى كويسه
محمد : إنشاء الله هتفوق
ذهبت الدكتوره وبقى محمد واقف أمام الاوضه ينظر لها بحزن ولكن قاطعه اتصال هاتفي
محمد : السلام عليكم
هبه بحزن : وعليكم السلام يابنى مرام عامله اي
محمد بدموع : تعبانه ياما الدكتوره قالت حالتها خطيره
هبه :أن شاءالله هتقوم وهتبقى كويسه
محمد : أن شاءالله انا هبعت عمر يقعد فى شقتو ولو احتجتوا حاجه اطلبوها منه
هبه : ماشي يا بنى ربنا يقومها بالسلامه
* عمر 24 سنه قد محمد وبرضه كليه هندسه وحيد أبويه *
بعد غلق محمد مع امه ومرور ساعتين كان محمد ينظر إلى معشوقته بحزن على حالها فقد وعد نفسه أن يحميها وها الان توجد في المستشفي ولكن قطع تفكيره حركه مرام
محمد : دكتوره يا دكتوره ودخل على مرام على طول
الدكتوره دخلت وقالت بغضب : انت اي اللى مدخلك هنا مش قلت محدش هيدخل
محمد بغضب : دى مراتى يعنى لازم ابقى جنبها ممكن بقا تشوفيها
نظرت إليه الدكتوره بضيق وكشفت عليها
الدكتوره لمرام : فى حاجه تعباكى
مرام بتعب : جسمى جسمى واجعنى اووى حساه كانوا اتشوه
الدكتوره بحزن عليها : متخافيش أن شاءالله هتبقى كويسه اهم حاجه دلوقتى تتابعى الادويه والمراهم بانتظام
اكتفت مرام بنز رأسها
الدكتوره : انا عملت تقرير على اللى حصلك والضابط هيجى وياخد اقوالك عشان المحضر
مرام : بس انا مش عاوزه اعمل محضر
دكتوره : يعنى ايه مش عاوزه تعملى محضر وبست على محمد بضيق وقالت لو خايفه من حد قوليلى وانا اجيلك حقق
بص محمد الناحيه التانيه بزهق من كلامها
مرام : بس اللى عمل كده بابا
الدكتوره بصدمه: ابوكى عمل كده ده فيكى
مرام بحزن : اه
الدكتوره: ربنا يهديه على العموم اهم حاجه راحتك و صحتك
واستاذنت الدكتوره ولكن خرج محمد بسرعه وراها
محمد : يا دكتوره لو سمحتى
الدكتوره: نعم
محمد : ممكن نسخه من التقرير أو التقرير نفسه
بصتله بشك ولكن قال محمد بسرعه : عاوز حتى نسخه عشان اقدر ابعد ابوها عنها انا عارف أنهوا مش هيبعد عنها غير لما اهددوا يببعد عنها وانا معيش حاجه وديه الحاجه الوحيده اللى اقدر اساعدها فممكن تجيبيلى نسخه
الدكتوره : خلاص تمام على العموم هيا لازم تلات هنا النهارده وتروح بكره
محمد : تمام شكرا
الدكتوره : العفو ده واجبى
ورجع محمد الى مرام وقعد جمبها
محمد بحب : معلش كلو هيعدى وانا هبعدك عنوا واللى عملو فيكى ورحمه امى لاجيبلك حقك
مرام بدموع : جسمى واجعنى اووى يا محمد حساه كانوا بينهرى
محمد : معلش اوعدك ما هتتقرر تانى
وباس ايديها وكمل بمرح محاوله اضحاكها هوا انتى قولت للدكتوره حاجه
مرام : لي
محمد : اصل من اول ماجيت وهيا مسكانى تهزيق اوعى تكونى يبت قولتلها انى بعمل حاجه فيكى
قعدت تضحك مرام وقالت: معلش يا حبيبي تعبتك معايا
محمد بحب : تعبك راحه وكمل بغمزه وبذات بعد كلمه حبيبى ابتسمت مرام على كلامه فكمل هوا وقال : نامى انتى وارتاحى وانا جمبك اهوا وبعد مده كانت مرام نامت أما محمد ففضل صاحى طول الليل خايف ليحصلها حاجه
………………………………………….
صباح يوم جديد
مرام صحيت لقت محمد صاحى
مرام : انت لسه صاحى من امبارح
انت كده هتتعب
محمد بحب : متخافيش يا قلبي انا كويس
* كان محمد رن على امو وقالها أنهما راجعين وتعمل اكل كتير عشان تتغذى لأن جسمها ضعيف *
الدكتوره دخلت وكشفت عليها: لا الحمد لله انتى كده كويسه لازم بقا تتابعى الادويه وتقدرى دلوقتى تخرجى
مرام : حاضر يا دكتوره شكرا
الدكتوره: العفو دا واجبى
محمد : انتى كويسه حاسه بحاجه
مرام : لا يحبيبي انا كويسه
واتعدلت مرام وجت تقوم صرخت بوجع
محمد بخضه : انتى كويسه فى اي مالك
مرام بعياط : رجلى كانت كويسه بس مش قادره اقف عليها واجعانى اوووى
فى هذه الأثناء دخلت هدى
هدى بدموع : انتى كويسه يا بنتى اي اللى تعبك
مرام : مفيش حاجه يماما انا كويسه انا بس رجلى وجعتنى
محمد لمامتوا وعمر : تب معلش ياجماعه هدوا انتوا الحاجه والادويه واحنا هنيجى وراكوا . ذهبت هدى وعمر وبقى محمد و مرام
مرام كانت بتحاول تقف على رجليها واول ما وقفت على رجليها دمعت ولكن اتخضت باللى شايلها
مرام : انت بتعمل ايه نزلى علشان الناس
محمد : ناس مين ياما انتى مراتى وخرج ولم يهتم إلى كل من ينظر إليهم أما مرام فكانت تختبئ بحضنه من الكسوف
وذهبوا إلى البيت وكان الجميع واقفين لكى يطمئنو عليها ( ما عادا ابوها * هنفهم بعدين لي ابوها بيكرها * )
شال محمد مرام قدام الكل وقال : قدام الكل انا بقول اللى عيفكر ييجى جمب مراتى انا مش هسكتلو وبس لسيد * ابوها* أما بقا اللى جه جنبها واذاها فيتحمل للى هيحصلوا وطلع لفوق وحطها على السرير
ولكن مسكت مرام ايد محمد
مرام : متعملش معاه حاجه
محمد : حتى بعد اللى عملو
مرام : مهما كان ابويا ومش هينفع اعمل حاجه
محمد : عشانك انتى بس مش هعمل حاجه بس هحذروا بطريقتى يلا بقا عشان تاكلى وبعدها ننام براحتنا
خبطط عليهم مريم
مريم بدموع وبتحضنها : انتى كويسه حاسه بحاجه واجعاكى
مرام بابتسامه : متخافيش يمرام انا كويسه
مريم بعياط :مخافش ازاى انتى مشوفتيش نفسك كنتى عامله ازاى ربنا ينتقم منه
مرام حضنتها : خلاص بقا متعيطيش انا كويسه
مريم : تب يلا عشان تاكلو
وبعد انتهاء الاكل ذهبوا وناموا