رواية أنتي نبض قلبي الفصل السادس عشر 16 بقلم عائشة أحمد

مليكه ركبت مع اياد 

اياد : مليكه انا عايزة اتكلم معاكى فى موضوع 

مليكه : خير 

اياد: جيهان متديهاش فرصه تبعد بينكوا 

مليكه بحزن: مش انا اللى بديها الفرصه دى 

اياد: عارف بس انتى لازم تبعديها عن حياتكوا 

مليكه : لى بتقول كدا 

اياد : من غير لى متسمحيش لحد يبعد بينك وبين مراد صدقينى مراد بيحبك 

############# $#######

فى المستشفى 

جيهان ومراد راحوا 

سليم وقف وبرق عنيه وبرضوا جلال 

مراد : متستغربوش دى جيهان تؤام نور 

جلال : اه اهلا شرفتينا 

سليم بشرود : اهلا وسهلا 

جلال : فين دكتورة مليكه 

جيهان : مش هتيجى انهاردة 

ووقفوا اتكلموا شوى 

سليم بخبث: اى دة مليكه جت اهى

كانت مليكه وصلت وقابلت باقى الطلاب عالباب ودخلوا سوا 

معتز: طب العمليه دى صعبه ومحدش يقدر يعملها 

مليكه وقفت وبصت ليه : مش عارفه يمكن بتخص مراكز الاحساس الدقيقه او معندناش التقدم الكافى لمعاجتها 

مراد واقف بيطلع شرار من عنيه وخاصه لما وقفوا وبيتكلموا وبدؤا يضحكوا 

مليكه وصلت لعندهم ومعطتش اهتمام لمراد : ازيك يا دكتور سليم ازيك يا دكتور جلال 

سليم وجلال : بخير

سليم : مليكه انا داخل عمليه قلب مفتوح كنتى عايزة تحضريها 

مليكه : اكيد طبعا 

مراد : بس انا محتاج مليكه معايا

مليكه فرحت جدا

جيهان : انا هكون معاك واساعدك 

مليكه بصت لمراد 

مراد : ماشى 

مليكه حزنت وسابتهم ومشت 

بعد مدة جلال وقف مليكه وبيتكلم معاها

جلال : انا كلمت عمى خالد وهاجى بالليل انهاردة 

مليكه ببسمه : تمام كل حاجه هتبقى تمام 

مراد شافهم وراح عندهم ومليكه اول ما شافته مشت وهو زعل وبص عليها 

جلال : مالكوا 

مراد : معرفش عن اذنك 

مراد مشى ورا مليكه اللى وقفها معتز وقعد يتكلم معاها ومراد اول ما شافهم اتعصب وراح عندهم 

مراد : مليكه عايزك فى موضوع 

مليكه ببرود : معلش مش فاضيه 

مراد وهو يضغط على اسنانه : مليكه 

معتز بتوتر: طب عن اذنكوا 

مراد : هتيجى معايا ولا نتكلم هنا 

مليكه بغيظ : اتفضل 

اخدها وراح المكتب وقفل الباب بالمفتاح

مليكه : انت قفلت الباب لى 

مراد : ممكن افهم فى اى 

مليكه : اى فى اى 

مراد : خضرتك بتتجاهلينى انهاردة كله لى 

مليكه : اه وانت زعلان بس حضرتك انا تجاهلتك انهاردة ومنشغلتش مع حد انما امبارح انت تجاهلتنى وكنت مشغول مع حد 

مراد : انا منشغلتش عنك

مليكه بصراخ : كداب 

مراد بغضب : مليكه 

مليكه : تقدر حضرتك تقلى لاحظت غيابى امته امبارح انت اصلا تلاقيك ملاحظتوش لان لو لحظتوا كنت رنيت عليا عالموبيل لا وكمان انهاردة الصبح حتى مهنش عليك تستنانى نمشى سوا وخدت جيهان ومشيت 

مراد: بس قالوا انك مش جيه انهاردة 

مليكه بغضب : مين اللى قال 

مراد : جيهان 

مليكه : اه جيهان فعلا مراد انت مش عايز تبعد عن جيهان لانها بتفكرك بنور طب وانا انا فين من حياتك انا اى لازمت وجودى فى حياتك بمجرد وجود شبيه لمراتك الاولى لغيت وجودى انا مراتك دلوقتى انت من حقى انا بس لكن انت عايش فالماضى قاسم نفسك بينى وبينها انا مش هستحمل الوضع دة لازم تنسى مراتك عشان نقدر نكمل سوا لاما

مراد بصدمه : لاما اى

مليكه بتوتر:لاما ننفصل عشان نرتاح 

مراد بصدمه : انتى بتقولى اى عايزة تبعدى 

مليكه بدموع : انت اللى بتبعد ومدت ايدها واخدت المفتاح وفتحت الباب ومشت 

مراد واقف ومش عارف يعمل اى 

جلال : كنت مستنى منها اى 

مراد ساكت وبيردش 

جلال : لازم تقرر اللى انت عايزة لاما مليكه لاما تعيش فى ماضيك حدد عايز اى

مراد بشرود : انا عايز مليكه انا انا 

جلال : بتحبها

مراد : ايوة 

جلال : يبقى تحافظ على مراتك صدقنى هتضيع منك لو فضلت كدا 

مراد مشى وراح ورا مليكه وكانت خارجه من المستشفى 

مراد : مليكه 

مليكه وقفت وملفتش وشها ليه

مراد راح عندها : رايحه فين 

مليكه : مروحه 

مراد : انتى مش عارفه ان هنروح سوا

مليكه بضحكه : والله اعذرنى اصل فالصبح كنت عارفه ان احنا هنيجى سوا وجيت لوحدى فمش عايزة اكرر خيبه الامل تانى 

مراد بخزن : مليكه انا اسف 

مليكه مش مصدقه نفسها ان هو بيعتذر بس بينت ان مش فارق معاها: ياترى اسف على اى ولا اى 

اسف على حضنك لوحدة غريبه قدامى ولا اسف على اهمالك ليا وانشغالك بغيرى ولا اسف عشان سبتنى وحدى الصبح ولا اسف على اى 

مراد بحزن عن ما اوصلها له : اسف على كل حاجه بجد سامحينى ونبدأ صفحه جديدة وانا اوعدك انى هكون ليكى انتى بس 

مليكه : وماضيك 

مراد : هنساه 

مليكه : وجيهان 

مراد : ولا كأنها موجودة 

مليكه فرحت 

مراد : تعالى نخرج نتعشا انهاردة برة اى رايك

مليكه : بس انهاردة فى ضيف جى البيت 

مراد باستغراب : مين 

مليكه بتوتر: مش عارفه بابا هو اللى قالى

مراد : اه خلاص نخرج بعد الضيف ما يمشى 

مليكه : موافقه 

مراد : تعالى معايا اغير ونروح سوا 

مراد اخدها وراح اوضته وبدأ يغير هدومه مليكه خبت وشها الناخيه التانيه وهو شافها فالمرايه وابتسم وخلص وراح قرب عليها وحضنها من ورا 

مراد بهمس : مليكه 

مليكه بكسوف : اى 

مراد : فتحى عيونك 

مليكه بهمس : خلصت 

مراد : اه 

مليكه لفت ليه وهو مشى ايدة على وشها ورفع النقاب وقرب منها وباسها فى شفايفها وهى بادلته البوسه ومراد بدأ يفقد السيطرة على نفسه وهى بتحاول تبعدة 

مليكه : مراد ابعد احنا فالمستشفى 

مراد بهيام : اى يعنى 

وفجأه الباب اتفتح ومراد رجع لوعيه 

جيهان بتوتر : انا انا اسفه كنت فكراك لوحدك

مليكه بغيظ : حتى لو لوحدة ازاى تتدخلى كدا 

جيهان بغيظ : اعتقد انى اتأسفت وثانيا الحاجات دى فالبيت مش هنا 

مليكه بغضب: والله انا وجوزى ومبنعملش حاجه غلط

مراد واقف وفاتح بقه من هجوم مليكه 

وجيهان مشت 

مراد: اى دة دا انتى كنت قطه من شوى 

مليكه بغضب : بس بخربش وقت اللزوم 

مراد وهو يقترب منها : وانا بموت فالخربشه 

مليكه : مراد يلا نمشى 

مراد : فصيله امشى يختى امشى

…………………

فى شركه المغربى 

اياد : انت بتقول اى 

المحامى : زى ما حضرتك سمعت احنا لازم نطلع من الصفقه دى دى مشبوهه

اياد : طب وانسه زينب 

المحامى : انا متأكد انها عارفه لان هى اللى جايبه الصفقه واكيد عايزة تخسرنا

اياد : بس دى داخله معانا شريكه فيها

المحامى: بنسبه قليله جدا 

اياد : تمام انا هلغى الصفقه وهشوف رد فعلها اى لما تعرف 

المحامى : تمام عن اذنك

************”””””””””””””””

الجميع روح 

وكانوا قاعدين مليكه قاعدة جنب مراد ومش راضيه تسيبه وجبهان هتموت من الغيظ 

خالد : يا اولاد فى ضيف جى انهاردة عندنا

مراد: اه مليكه قالتلى بس مين هو وجى لى

خالد : لما يجى هتعرفوة وجى ليه فجى عشان يطلب ايد تقى 

سهير: بجد الف مبروك يا حبيبتى 

رهف: بفرحه ربنا يتمم بخير يارب 

اياد : تمام بس هو مين 

خالد : لما يجى هتعرفوا 

جيهان : مراد تعالى نتمشى شوى 

مليكه مسكت ايد مراد وهو حس هى عايزة اى: لا يا جيهان انا تعبان شوى وهطلع اريح فوق لحد الضيف ما يجى وسابهم وطلع

جيهان بحزن : ماشى 

فوزيه بخبث: اطلعى يا مليكه مع جوزك ريحى شويه 

مليكه لسه هتقوم 

سهير: تريح اى لا انا محتجاهم هنا ادخلوا المطبخ شوفوا هتعملوا اى للضيف انت وهى 

ايادلسه هيتكلم رهف مسكت ايدة وبصتله ان هو ميتكلمش ومليكه كمان 

مليكه : مفيش مشكله يلا يا رهف ندخل نجهز العشا والضيافه 

تقى : انا هاجى معاكوا 

رهف بصت لمليكه ومستعجبه من تغير تقى 

مليكه : تعالى يا حبيبتى 

ومشوا وسابوا فوزيه وسهير

فوزيه : لو متقبلتيش وجودهم واعتبرتيهم زى تقى صدقينى هتندمى 

سهير: اندم اى انا كنت عايزة حد من مستوانا انما الاتنين ولا ليهم اصل ولا فصل 

فوزيه : بس ولادك بيحبوهم وانتى عشان سعادة ولادك هتحبيهم واديهم فرصه صدقينى هتندمى انك معطتهمش الفرصه دى من الاول وقامت وسابتها ومشت