رواية ذات 17 عاما ولكن الفصل الثالث والثلاثون 33 بقلم آية طه

رواية ذات 17 عاما ولكن الفصل الثالث والثلاثون 33 بقلم آية طه

رواية ذات 17 عاما ولكن الجزء الثالث والثلاثون

رواية ذات 17 عاما ولكن البارت الثالث والثلاثون

رواية ذات 17 عاما ولكن الحلقة الثالثة والثلاثون

حضن الجد رهف:بس ياحبيبتى متخافيش هما تلاقيهم بيتكلمو عادى بس علشان انتى دلوعه خفتى بس تعالى يلا بينا نروح عند الواد جاسر نشوفه بيعمل ايه.
وذهب الجد مع رهف لغرفه جاسر ليجده على فراشه يستعد للنوم.
الجد:انت نمت ياجاسر يابنى.
جاسر:لا ياجدو انا لسه صاحى.
الجد:طب كويس اقعد هنا مع رهف العبو مع بعض ومتخلهاش تطلع ماشي عقبال ما اجى اخدها.
فهم جاسر الوضع وتلميحات جده لان الوضع دا متكرر ومش جديد يعنى.
ذهب الجد لغرفه محمود.
الجد:هو كل يوم على الزعيق والصوت العالى دا انتو مش محترمين ان البنت كل يوم بتخاف اكتر من اللى قبله وانتو كدا هتبوظو نفسيتها في ايه خلاص مبقاش في احترام للبيت ولا الناس اللى عايشين معاهم.
محمود:انا اسف والله يابابا بس انا تعبت منها وهى مش عايزة تفهم.
منال:افهم ايه انك واحد بعقليه متخلفه وبتفكر بعقليه 100سنه ورا فيها ايه يعنى لما اخرج اسهر مع صحابي مش عارفه اجرمت انا ولا اجرمت.
محمود:لا مش جريمه بس ميبقاش كل يوم سهر وكمان لوش الفجر وترجعى تنامى للمغرب هو ايه بيتك وبنتك وانا ملناش حق عليكى زى صحابك ولا ايه.
منال:ياسلام هو انا سايبه بنتى فى الشارع انا سيباه مع جدها ومرات عمها ومطمنه على البنت معاهم وبعدين انت كمان طول الوقت بتشتغل ومش فاضي خالص الصبح فى الشركه ولما بترجع بتقعد على تصاميمك لاخر الليل انا اقعد بقى اعمل ايه.
محمود:تقعدى مع بنتك علشان هى مسؤليتك انتى مش مسؤليه ابويا ولا مرات اخويا وبعدين انا بشتغل كل دا ليه مش علشان اعرف البيلك طلباتك اللى مش بتخلص ومصاريفك اللى مش فاهم بتروح فين.
منال:يا سلام بقيت انا الشريره وانت الملاك البرئ يعنى.
محمود:لا دا انتى…..
الجد:ايه مش عاملين اعتبار ليا خالص وكمان بتتخانقو قدامى
منال:انت مش شايف بيتكلم معايا ازاى ياعمى.
الجد:بس مش عايزه اسمع نفس انت انزلى تحت فى المكتب علشان اتكلم معاك شويه وانتى يابنتى غيري هدومك واستعيذي من الشيطان وخلى الليله دى تعدى على خير.
منال:انا اسفه ياعمى i’m sorry انا فى معاد بينى وبين صحابي وهما زمانهم مستنين مينفعش الغى الخروجه كدا فجاه.
الجد:يابنتى اسمعى الكلام خلى الليله دى تعدى على خير مهو صحابك مش اهم من بيتك وبنتك يعنى.
منال:يووووه كل شويه بنتك بنتك انا اصلا مكنتش عايزة اخلف دلوقتى انا لسه صغيره وكنت عايزه اتهنا بشبابي من غير قيود بس انتو قعدتو تقولو خلفى خلفى وضغطو عليا لحد ماخلفت سبوني بقى اتهنابشبابي وانتو شيلو البنت مش انتو اللى كنتو مستعجلين على الخلفه خلاص.
محمود وهو يضرب منال بالقلم:لما ابويا يتكلم معاكى تردى باحترام الظاهر كدا انا دلعتك كتير اقول بكرا تعقل بكرا تعقل لكن انتى مش بتعقلى.
منال:انت بتمد ايدك عليا يامحمود انت اتجننت.
محمود:ايوة اتجننت دا انا فوقت متاخر انا كان لازم اعمل كدا من زمان.
منال:طب والله منا قعدالك فيها وخرجت من الغرفه.
محمود:فى ستين داهيه بس يكون فى معلومك لو خرجتى من البيت دا تكونى طالق.
الجد:لا يا محمود يابنى ليه كدا طلاق ايه بعد الشر انت ناسي انى فيه رهف بينكم.
محمود:خلاص يابابا انا مش قادر اتحمل اكتر من كدا انا لسه مديها 10 الاف جنيه امبارح وعايزة زيهم النهارده معرفش بتصرف الفلوس دى فى ايه وعايشتها كدا مش مريحانى وللاحسن لرهف اننا ننفصل احسن ماتشوفنا كل يوم بنتخانق كدا.
الجد:طب اهدى يابنى وانزل ورا مراتك ورجعها واستعيذ بالله من الشيطان اللى دخل بينكم دا.
محمود:والله لا رايح ولا اجاى انا قولت كلمه وهى بقى اشوف هتعمل ايه وانا مش راجع فى كلمتى تانى وبعد اذنك يابابا عايز اقعد لوحدى شويه.
خرج الجد من غرفه محمود وهو نازل على السلالم لمح ابنه احمد.
الجد:احمد يابنى تعالى بسرعه.
ذهب اليه احمد مسرع:خير يابابا فى ايه انت تعبان.
الجد:لا بس اخوك ومراته اتخانقو مع بعض وهو حلف عليها بالطلاق لو خرجت مترجعش تانى اطلع وراها يابنى وخليها ترجع وانا هقعد مع اخوك وخلي يردها بلاش خراب البيوت دا.
احمد:خلاص يابابا اللى تشوفه بس متتعبش انت بس نفسك انا هروح وارجع بمرات اخويا ان شاء الله.
خرج احمد وركب سيارته وذهب خلف منال التى وجدها تقف امام ملهى ليلي فاخر ودخلت دخل وراءها ليجدها تجلس على ترابيزه للقمار وتلعب ليذهب اليها مسرعا ويمسك بيدها:يبقى انتى سايبه بيتك وبنتك وكل يوم تلعبي الزفت داوتعب اخويا وشقاه بتصرفي كدا على الارض يلا تعالى معايا.
منال:اوعى سيب ايدى كدا انت اتجننت انت ازاى تتكلم معايا كدا ولا حتى تمسكنى كدا مين اللى ادالك الحق دا.
احمد:يلا يامنال ونبقى نتكلم ونقول اللى انتى عايزاه فى االبيت مش قدام الناس كدا.
منال:اوعى كدا انا مش رايحه معاك فى حته انا قاعده هنا مع صحابي.
احمد:صحاب ايه يابنت الناس انا اخويا حالف عليكى بالطلاق لو مرجعتيش معايا دلوقتى واحنا عايزين نهدى الدنيا ومنخربش البيت يلا تعالى معايا وانا مش هقوله على القرف اللى بتعمليه دا.
منال:مش رايحه فى حته قولتلك وبعدين مايطلق فى داهيه وانا مش فارق معايا تقوله ولا لا انتو مين اصلا علشان تحسبونى انا حره اعمل اللى انا عايزاه مفهوم.
احمد:يابنت الناس ابعدى الشر ويلا بينا.
ليقف شخص بين احمد ومنال ويمسك بيد احمد بشده:هى مش قالتلك مش جايه معاك انت مش بتفهم ليه.
ليبعده احمد عنه بعصبيه:وانت مالك انت بتتدخل ليه.
الراجل الغريب:انا صحبها وادخل براحتى مش كدا يانونو.
منال:بصراحه كدا بقى اه واتفضل امشي ومتخليش شكلك وحش اكتر من كدا.
احمد:نونو وشكلى وحش دا انا لوسيبتك هنا ومشيت هيبقى شكلى وحش فعلا ومسك يدها بشده ويشدها اتفضلي قدامى على البيت واخويا يبقى يتصرف معاكى فى حكايه نونو دى.
ليسحبها الرجل الغريب ويشهر سلاحه فى وجهه احمد:شكلك مش بتفهم بالكلام قولتلك منال مش رايحه فى حته ولا مع حد اتفضل بقى ورينا عرض اكتافك.
احمد:شكلك مش عارف انا مين والبتاع اللى فى ايديك ولا يهزنى وانا مش ماشي من هنا غير وانا معايا مرات اخويا فايلا ياشاطر ابعد كدا وروح العب بعيد.
الرجل الغريب:لا عارف انت مين احمد ثابت وانا مش بهدد وشكلك انت اللى مش عارف انا مين.
احمد:ولا يهمنى بس اللى قولت هيتنفذ.
الرجل الغريب:انا ياسين المنشاوى.ووو

يتبع…

لقراءة الفصل التالي : اضغط هنا

لقراءة الرواية كاملة اضغط على : (رواية ذات 17 عاما ولكن)